اشعار

چـلـه نـشـین صـدفـم، دُر شـدم            از نـفـحـات نــبـوی پُــر شــدم
بـنـدۀ دل تا که شـدم، حُـر شدم            روی لـبم نـشـسـته این زمزمه

فـاطـمه یـا فـاطـمـه یا فـاطـمـه

تــشــنـه شـدم، آب زلالــم بــده            گـرسـنــه‌ام، رزق حـلالــم بـده
مرغ بـهـشـتم، پـر و بـالـم بـده            کـبــوتـر گـنـبـد خـضــرا مـنـم
عـبـد نـبـی، نـوکـر زهـرا مـنم

فرصت چل روزۀ حق سر رسید            سـیب بهـشـتی مـعـطـّر رسـیـد
خـدیجه را سورۀ کـوثـر رسید            خــیــر کــثـــیــر ازلــی آمـــده
هـمـسـر مـحـبـوب عـلـی آمـده

بـاز در لـطـف خــدا بــاز شـد            به اذن حق، دوباره اعجاز شد
خوش آمدی، مکّه سرافراز شد            عقل شده مست حضور از شما
جهـل شده زنـده بگـور از شما

رحمت و رحـمـانیـتت گفته که            جــلـوۀ ربـانـیـتـت گـفــتـه کـه
پـرتــو نـورانـیـتـت گـفـتـه کـه            کرسی تان کـنگـرۀ عـرش بود
بهشت، زیر پـای‌تان فرش بود

تو کـیـسـتـی، حـبـیـبـۀ کـبـریـا            شـافــعـۀ مــحـشــر روز جــزا
سـایه نـشـینت شـده‌انـد انـبـیـاء            مادر اسلام به غیر از تو کیست
مادری‌ات، روز جزا دیدنی‌ست

تـو دخـتـر رسـالـتـی، فـاطـمـه            تـو هـمـسـر ولایـتـی، فـاطـمـه
تــو مــادر امـامــتـی، فـاطـمـه            شیعه همیشه زیر دین شماست
به زیـر دین حسـنـین شـماست

مـادر سـادات! چـه‌ها کـرده‌ای            سنگ دلـم را تو طـلا کرده‌ای
ز خـاک ها فـضه بـپـا کرده‌ای            خـدا به نـور تو مـبـاهـات کرد
چادر تو معجـزه خـیـرات کرد

فـاطـمه‌ای بـانـوی نوکـر نـواز            اشاره کن! قـنبر و فـضه بساز
قـبله شده به سمت تو در نـماز            نماز تو، شکسته هم کامل است
کعبۀ بی‌فاطمه سنگ و گل است

سـورۀ کـوثـر وسط کوچه، تو            حـیدرِ حـیـدر وسـط کوچه، تو
جـای پـیـمـبر وسـط کوچه، تو            حـمـایت از جـان ولـی می‌کنی
می‌افتی و “علی علی” می‌کنی

وسع کـم داشـته را لطـف فـراوان باید            از عطش سوخته را رحمت باران باید
تا به اوج کـرم دست کـریـمان برسـیـم            سیـر در مـعـرفـت سـورۀ انـسـان بـاید

حُر که دُر شد سر این حال خجالت شده است            محـضر اهـل نظر سر به گـریبان باید
گل اگر مـیل به گـلـدان نکـند می‌مـیرد            سـر سـودا زده را شـوق بـیـابـان بـاید
لطف این طایفه به خون جگری وابسته ست            شـانه تا که بـرسـد زلف پـریـشان باید
مادری کن که به این مادریت محتاجم!            کودکی گـم شد اگر گـرمی دامـان باید

گرچه ما لکـۀ نـنـگـیم و مضافـیم همه
دور سـجـادۀ تـو گـرم طـوافــیـم هـمـه

انـبــیـایـی که کـرامـات مـکـرر دارنـد            چـشم امـید به یک جـلوۀ کـوثـر دارند
آسـمـانی شـده‌هـا در تب و تاب ایـنـنـد            کـمی از خاک قـدم های تو را بردارند
تا بخـواهی در این خانه کـنـیز آوردیم            نذر تو قوم عجم هرچه که دختر دارند
فاطـمه جلـوه مولاست؛ عـلی جلـوۀ او            این دو آئیـنه به هم حُـسن بـرابر دارند

ذکر تسبیح تو هرلحظه بروی لب ماست            مـست هـا دائـما انـگـیـزۀ ساغـر دارنـد
آیـه با زیـر عـبـا رفـتـن تـو نـازل شـد            پنـج تن با قـدم فـاطـمـه مـحـور دارنـد

دل به دست تو سپـردیم طلا پس دادی
باز هـم بـیـشـتر از حـد گـدا پس دادی

می‌نـویـسم سر خـط یاعـلی و یا زهـرا            قـافـیه سـاخـتـم از نـام عـلـی با زهـرا
آسمان روی زمـین و پـدر خاک عـلی            حـضرت کـوثـر ما مـادر دریـا زهـرا
سـپر محـکم هر غـصۀ پیـغـمـبر عـلی            راحت جان عـلی جـوشن مـولا زهـرا
حشر، اسرا و قلم، فاطر و زلزال علی            کهـف، یس، نـبأ و واقـعـه، طه، زهـرا
نور الانوار عـلی مخزن الاسرار علی            سر مـستـور شده باطن و مـعـنا زهـرا
سیـزده ساله گـره بـازکن خـنـدق عـلی            آنـکـه نُـه سـالـه شـده ‌اُمِّ اَبـیـهـا زهــرا

پیـش عـالـم همه جا عـالـمـه بایـد باشد
هرکجا هـست عـلـی فـاطـمه باید باشد

شأن دستی که دخیل است به کوثر بالاست            چون که غوغای تو در وادی محشر بالاست
سوختن آب شدن بی‌کس و بی‌یار شدن            سختی عشق همینست رهش سربالاست
تا ز تو دور شدم گـریه کنان برگـشـتم            حس وابسـتگی طفـل به مـادر بالاست
هرچه دارید به خانه به گدا می‌بخـشید            خب طبیعی ست شلوغی دم این در بالاست
خـطبۀ مسجـد تو شهـد تـمـام دین است            لطف زهراست فقط شیعه سرش گر بالاست
هـمـه زنـدگـی‌ات را بـه امـامـت دادی            از زمین خوردن تو پرچم حیدر بالاست

به روی شهپر جبرئیل فقط جای تو بود
شـاهـد بـنـدگـی تـو ورم پــای تـو بـود

میوۀ جانِ رسالت نـورِ چـشمِ مصطفی            بانوی حوری سرشت و باغِ رضوانِ خدا

حاصلِ یک اربعین زهد و ریاضت فاطمه            سیبِ بستانِ بهشت و نـورِ جنّت فاطمه

جلـوۀ مـعـراجِ بـابـا لـیـلـةُ الاَسـرارِ او            ساکنانِ عرش یکسر محو در انوارِ او

گوشِ جان را نغمه‌ای از رویش گُل می‌رسد            عالمِ درمـانـده با او بر تکـامل می‌رسد

حضرتِ ختمِ رُسل تکریمِ نامش آمد است            جبرئیل از سوی حق سر بر سلامش آمد است

یاسِ خوشبویی که عالم را معطر می‌کند            چشمِ جادوییِ او اعـجـازِ اکـبر می‌کـند

نامِ او سنگِ بنای هر چه خلقت می‌شود            نورِ او سرچـشمۀ نورِ حقـیقت می‌شود

روشنیِ عالـم از نورِ وجودِ فاطمه‌ست            آسمانها حیرت از اشکِ سجودِ فاطمه‌ست

عطرِ مینوی نبوّت سیبِ سرخ احمد است            جانِ طاهـا یا هـمان اُمّ ابیـهـا آمد است

»فاطمه آمد که تا آئینِ حق معـنا شود«            »از حسینش نهضتی در کربلا بر پا شود«

غرقِ نور و غرقِ عشق و باغِ بینش فاطمه            »اولین سنگِ بـنای آفـریـنـش فـاطـمه«

او که بطنِ سورۀ نور است دُرِّ کوکبی            مـی‌شــود اُمّ الائــّمـه مـی‌شــود اُمّ اَبـی

آیۀ تطهیر اگر در شأنِ او نازل شده است            »یعنی اینکه دینِ ما با فاطمه کامل شده است«

کوثرِ جوشانِ احمد سرورِ هر چه زنان            شرحِ تکریمش همان بحرِ عمیق و بیکران

لاله زارِ دامنش عطرِ طراوت می‌دهد            پنجـۀ دسـتانِ او بـوی کـرامت می‌دمـد

مادرِ هر چه امامِ نور و رحمت فاطمه            منشاء هر خیر و خوبی و سعادت فاطمه

در مقام و شأنِ او این بس علی شد همسرش            تا ابد ساقی بماند روی حوضِ کوثرش!

خوب بود این دم آخـر پـسرانت بودند!            شرزه شیـران جـگـردار جوانت بودند

این زمین گیر شدن، علت خونین بالی‌ست            سر بالـین تو جـایِ پـسرانت خـالی‌ست

گفتن از بی‌کسی‌ات حال بکاء می‌خواهد            مادر داغِ جوان دیده، عـصا می‌خواهد

چه بگویم!؟ که از این بغض، صدا می‌گیرد            چه کسی گوشۀ تابوت تو را می‌گیرد؟

گفتنش نیز به جان، غصه و غم می‌ریزد            مادر از مرگ پسر، زود به هم می‌ریزد

مادر! این لحـظۀ آخر کمی از ماه بگو            از قـد و قـامت آن دلـبـر دلـخـواه بگـو

روضه مشک بخوان پشت سرت گریه کنیم            یک دلِ سیـر برای قـمـرت گریه کـنیم

روضۀ مشک بخوان، روضۀ گودال نخوان            هرچه خواندی فقط از معجر و خلخال نخوان!

خوب شد کـربـبـلا را تو ندیـدی مـادر            خـنـدۀ حـرمـلـه‌هـا را تو نـدیـدی مـادر

خوب شد شـام بـلا را تو نـدیـدی مادر            داخـل طشت طـلا را تو نـدیـدی مـادر

کوهی از غـم به سرِ شـانۀ زینب دیدند            دخـتــرت را مـلاءعـام مـعـذّب دیـدنـد

ببین باید چه دریایی از ایمان و یقین باشی            که همراه امیری، چون امیرالمومنین باشی

ببین باید چقدر احساس باشد در دل شیرت            که در بین زنان، تنها تو عباس آفرین باشی

شجاعت را، شرافت را، بلاغت را، ولایت را            خدا، یک جا به تو بخشید، تا اُمّ البنین باشی

همه عالم، پسر دارند، تو قرص قمر داری            مگر بی‌نور می‌شد، مادر زیباترین باشی؟

مگر بی‌نور می‌شد، در دل خورشید بنشینی؟            تمام عمر با عباس و زینب همنشین باشی

گرفتی دستِ ماهی را که از ما دست می‌گیرد            رسیدی، باغـبـانِ غـیرتٌ للعالـمین باشی

رسیدند و فقط پرسیدی از زینب: حسینم کو؟            تویی اُمّ الادب؛ آری! تو باید اینچنین باشی

پسرهای تو را کشتند، اما اِرباً اِرباً، نه!            نبودی شاهد تکرار اکبر، بر زمین باشی

هوای پر کشیدن سوی حق داری و حق داری            پس از کرببلا سخت است که اُمُّ البنین باشی

با اینکه بعد از مصطفی بابای دنیاست            با اینکه شـاهـدهـاش می‌دانـند مولاست

از صبح پای نخل و شب با چاه تنهاست            بیتاب عاشوراست یعنی فکـر فرداست

وقتی حـسین انـدیـشۀ یـعـسوب دین شد

قـرعـه به نـام حـضرت امُّ الـبـنـیـن شد

حق پهلوانی در خور پیکار می‌خواست            جنگ آوری که حیدر کرار می‌خواست

دلدار دلـبـرها سـپاهش یار می‌خـواست            یعنی امیر عشق پرچـمـدار می‌خواست

زهرا دعا کرد و عـلی حاجـت روا شد

در قـصه پـای حـضـرت عـباس وا شد

اول به قلب کـودکـش تـفـسـیر آمـوخت            در سجده‌هایش نـالـۀ شبـگـیـر آمـوخت

کم کم به چـشم نـافـذش تـاثـیـر آموخت            آخر به دستش کار با شـمـشیر آموخت

این دست‌ها بـا دسـت عـالـم فـرق دارد

عــشـق حـسـیـن آدم بـه آدم فـرق دارد

از کـودکـی مـولا صـدا مـی‌کـرد او را            هر لحـظه و هـرجا صدا می‌کرد او را

خم مـی‌شـد و آقـا صـدا مـی‌کـرد او را            در خـلـوتـش لـیـلا صـدا می‌کرد او را

مجنون که باشی غیر از این کاری نداری

جز شوق لیـلا منطقی داری؟...نداری!

محراب دلخـون بود، شاه لا فـتی رفت            شهر کرامت زیرو رو شد، مجتبی رفت

شمـشیر شک در سیـنه‌ها تا انـتها رفت            پس دست حـق سمت امـام کـربلا رفت

خورشید رفت و غـم به قـلب ماه افـتاد

عــبـاس هــمــراه امــامـش راه افــتــاد

آواره و مجـنون صحـرای حسین است            تشنه‌ست با این حال سقای حسین است

عمریست می‌داند که دل جای حسین است            راه ظـهـور از رد پـاهای حسـین است

قربان چـشـمانی که در توفـان بصیرند

این چـشـم‌ها، این دستها خـیـر کـثـیرند

قامت بـلـنـد کـاروان صـاحـب لـوا شـد            در راه پـیـش کـودکان صـد بـار تـا شد

همـبازی و هـمـراه دخـتـربـچـه‌هـا شـد            در اوج بازی بر زمـین افـتاد و پـا شد

لبـخـنـد کـودک هـا به افـتـادن مـی‌ارزد

این منطق عشق است: جان دادن می‌ارزد

نقطه سر خط، شب شده؛ شش ماهه خواب است            تاریک شد خـیـمه؛ زمان انتخاب است

چشمان مؤمن سمت چشم ماهتاب است            او دست بر سینه ست، او پا در رکاب است

عبـاس مــانـد و اقـتــدا کـردنـد یــاران

از پیـش، جـانهـا را فـدا کـردنـد یـاران

فردا شد و شد آنچه شد؛ خورشید تنهاست            تنها که نه؛ با ماه خود غرق تماشاست

غرق تـماشای عـلی‌ها بین صحـراست            آنجا که باید دل به دریا زد همینجاست

پس آبـرویش را به روی دوش انداخت

او که یمین می‌باخت اما دین نمی‌باخت

بــنــویــسـیـد بـه دیــوان ابـاعـبـدالـلـه            بـنـویــســیـد بـه ایـــوان ابـاعــبـدالـلـه
سـردر روضـۀ رضـوان ابـاعـبـدالـلـه            کـه بـود سـروری از آنِ ابـاعـبـدالـلـه

و ابـاالـفـضـل بـود جـان ابـاعـبـدالـلـه
من کـیم هـمـسر مـحـبـوبه شـاه عـربم            مادر فضل و فداکاری و عشق و ادبم
فـاطـمـه نـام ولـی اُمِّ بـنـیـن شـد لـقـبـم            همه هـستـیم من و ابناء من و اُمُّ و اَبم
ز کـنـیــزان و غــلامـان ابـاعـبـدالـلـه
مریم ار بود دل و جان به فدایم می‌کرد            هاجر و آسیه خدمت به سرایم می‌کرد
پسر فـاطـمه مـادر که صدایم می‌کـرد            مادرش فاطمه از شوق دعایم می‌کرد
خـجـلـم زین هـمـه احـسـان ابـاعـبدالله
قـطره دریا نشود وصل به دریا نشود            در این خـانه ادب گر نکـنی وا نـشود
مثل زهرا که پـیـداست که پـیـدا نشود            هر زنی خـادمه حضرت زهـرا نشود
تـا شـود مـام شـهــیــدان ابـاعـبـدالـلـه
در حـریـم شـه ابـرار که راهـم دادنـد            بندگی کردم و این عزت و جاهم دادند
بعـد از آنکه شرف خدمت شاهم دادند            شـرف مـادری حـضـرت مـاهم دادنـد
پـیـش خـورشـیـد درخـشـان اباعـبدالله
پسری شیر صفـت بـهـر عـلـی آوردم            از همان کودکیش نذر حسیـنـش کردم
گـفـتـمش ای که تـمـاشات دوای دردم            به فدای تو و آن دست رشـیدت گردم
نـکـشـی دسـت ز دامـان ابـاعـبـدالـلـه
اشک می‌ریزم و چشمان ترم می‌سوزد            همچنان شمع زپا تا به سرم می‌سوزد
هر زمان آب بنـوشم جگـرم می‌سوزد            هم دلم از غـم سـقـای حرم مـی‌سـوزد
هـم به یـاد لب عـطـشـان ابـاعـبـدالـله
گریه‌ام بر غم بی‌دستی آب آور نیست            گریه‌ام بهر غریبی است کَسَش یاور نیست
خواهرش هست ولی هیچ کسی مادر نیست            غم بی‌مادری از بی‌کـفنی کمتر نیست
دل مـن هـسـت پـریـشـان ابـاعـبـدالـله
گرچه سخت است غم داغ پسر بر مادر            داغ عباس جـوان زد شـررم پا تا سر
سوزم و سازم و می‌گویم صد بار دگر            چار فرزند من و خلق دو عالم یکـسر
جـانـشـان بـاد بـه قـربـان ابـاعـبـدالـله

مـویـم که سـفـیـد فـدای سـرت حـسین            عـباس من فـدای عـلـی اکبرت حسین
گـفـتم به آب لب نـزنـد تا تو تـشـنـه‌ای            در آب بود فـکـر تو آب آورت حسین

گفتم سکینه جان، عمویت را حلال کن            شرمنده‌ام هنوز هم از دخـترت حسین
از چار نازنین پـسرم یک سپـر رسید            با کاروان غـمـزدۀ خـواهـرت حـسین
اینجا همه زگـریـه من گـریه می‌کـنـند            اما تو خنده شد به دو چشم ترت حسین
این گریه‌ها برای دو دست بریده نیست            گریم به دست بسته دو خواهرت حسین
تیر سه شـعـبه سـیـنـۀ تو آنچـنان درید            ماندم چه کرد با گلوی اصغرت حسین
عـباس آخـریـن نـفـسـش روی پای تو            تو زیر دست و پا نفـس آخرت حسین
از خواهرت شنـیـده‌ام ای شاه بی‌کـفن            مانده سه روز روی زمین پیکرت حسین
از خواهرت شنیده‌ام غارت شد از تنت            پیـراهن و عمامه و انگـشـترت حسین
زهــرا اگـر نـبـود بـگـریـد بـرای تـو            من گریه می‌کنم عوض مادرت حسین

بس که عشق آکنده در جانِ تو یا امّ‌البنین            عقل یکسر گشته حـیرانِ تو یا امّ‌البنین

دامنت گر مهدِ عشقِ حضرتِ مَه می‌شود            چونکه دریائیست دامانِ تو یا امّ‌البـنـین

ساقیِ گـلهای زهـرا می‌شود در کـربلا            آنکه دارد شوقِ چـشـمانِ تو یا امّ‌البنین

آسمانت با ستاره شب به شب آذین شود            مـاه مـهـمـانِ شـبـسـتانِ تو یا امّ‌البـنـیـن

بالهای زخمیِ عـباس در پروازِ توست            بوسـه گاهش مهـرِ دستانِ تو یا امّ‌البنین

آسمانِ کربلا خالی ز تصویرِ تو نیست            هر نگاهـش زخـمِ پنـهانِ تو یا امّ‌البنین

روضۀ گلهای تو تسکینِ قلبِ کربلاست            مَشک پُر از اشکِ مژگانِ تو یا امّ‌البنین

تا ابـد دامـانِ دریـایت سـتـایش می‌شود            تا ابـد سـرسـبـز پـیـمانِ تو یـا امّ‌البنـین

واژۀ نامادری در شأن و عنوانِ تو نیست            هر چه مادر پس به قربانِ تو یا امّ‌البنین

آفتاب عـشق و ایـمان حـضرت امّ‌البنین            جـلوه گـاه حیِّ سبـحان حضرت امّ‌البنین

مادر پـروردگـار جـود و ایـمـان و ادب            پادشاه مُـلک احـسان حـضرت امّ‌البنـین

صاحـب عـلـم الـهـی راز دار ذات حـق            آگه از پـیـدا و پـنهـان حضرت امّ‌البنـین

معنی خُلـق عـظـیم و مصدر ایـمان کل            عارف و عالم به قرآن حضرت امّ‌البنین

حـضـرت عـبـاس باشد مـاه تـابـان وفـا            در ادب خورشید تابان حضرت امّ‌البنین

مـادر عـبـاس بـی هـمـتـا شـهـنـشاه وفـا            هـمسر مولای خـوبان حضرت امّ‌البنین

همچو او را کی بدیده چرخ در دور زمان            واحد و یکـتای دوران حضرت امّ‌البنین

درد مقداد است دوری از حریم پاک او            هست بر هر درد درمان حضرت امّ‌البنین

مـادرِ عباسم و عـشقم حسینِ فاطمه‌است            خوش به حالم نامِ من امّ‌البنینِ خادمه‌است

قطره‌ای بودم ولیکن وصلِ دریا گشته‌ام            زوجۀ شاه و کـنـیزِ بیتِ زهـرا گـشـته‌ام

هرگز از دامانِ او دسـتم نمی‌گـردد رها            ذرّه‌ای از خاک باشم در حـریمِ این سرا

آنکه از باغش شود هفتاد و دو گل بهترین            کـربلایش محشری بر پا نماید در زمین

سر نَهـم بر آسـتـانش با کـمـالِ افـتـخـار            کز حسن دارم صفا و از حسینش اعتبار

نور می‌بینم در این دو از چراغِ کیستـند            باورم جز آفـتابِ یاس و حـیدر نیـسـتـند

هر دو سعـدِ اکبرند و بر خلایق برتـرند            سیّدِ عـالی مقـام و هر دو عـالم سرورند

شکرِ حق گویم که هستم از محبّانِ بتول            تا طوافِ جان کنم بر گردِ طفلانِ بتول!

پرواز کرد، علقمه را؛ با پری که نیست            یک مشک اشک داد، به آب‌آوری که نیست

با بـیـرقِ سـیـاهِ شـب اُم‌ُّالْـقَـمر گـریـست            آخر در آسـمان؛ قـمـرِ دیگری که نیست

مقـتـل از آتـشِ در و مـادر شــروع شـد            از مادری که بود، به پشتِ دری که نیست

سر را گذاشت، روی زمین؛ آی گریه کرد            دَم را گرفت، از دَمِ نوحه‌گری که نیست

در روضه تا دو دست عـلمدار، شد جدا            دستی کشید روی سرِ او؛ سری که نیست

هَـلْ‌مِـن‌مُـعـین؛ نگـفـت، بـیـا امِّ‌بـی‌بـنـیـن            امـا دویـد، بـا هـمۀ لـشـکـری که نیـست

وقتی به قـتـلگـاه، رسـیـد آی ضـجّـه زد            جای برادر و پـدر و؛ مـادری که نیست

می‌گفت، بچـه‌هام، فـدای سـرت حـسـین            اصـلا فـدای تو نـفـسِ آخـری که نیـست

با گـریۀ ربـاب، دلـش بـاز هـم شـکـست            شرمنده شد برای علی‌اصغری که نیست

خـانــمـی کـه ادبِ نـفــس ز  داور دارد            بی‌سبب نیست دمِ زمـزم و کـوثـر دارد

او که اصل و نسَبش پاک چو دریا باشد            گوهـری هـست که با اصل برابـر دارد

یاسمینی که قَدَش قامتِ سروِ چمن است            سعدِ اختر، رُخِ چون مـاهِ مُصَـوَّر دارد

آرزومندیِ او هـم نـفـسی مـثلِ علی‌ست            سر به حمد است که چون آینه همسر دارد

گویی از روحِ مجَـسَّم بـسـرشـتـند تنـش            یا در این خانه عـلی کـوثـرِ دیگر دارد

یـلِ حـیـدر که شـنـیـدیـد صفِ کـربـبـلا            یک تـنه صاعـقه‌ای بر دلِ لشکـر دارد

آنکه در ظهرِ عطش بانگِ اخا سر داد ست            مطـمـئن بود کـنـارش چـو بـرادر دارد

او که خشکیده گلو رفت و ولی باز نگشت            آه! از خـونِ گـلـویش چه لـبـی تـر دارد

آنکه آراسته با زیـورِ حُسن است هـنوز            افـتخارش که چـنین عـالـمه مـادر دارد

او که خود بانوی دلسوخته وُ مضطرب است            می‌دهـد حاجتِ هر که دلِ مضطر دارد

عالمیان همه مبهوت از این معـرفت اند            این چه عشقی‌ست که بر آلِ پیمبر دارد!

در خانه مانده عطر خوش ربّـنای تو            امـروز زنــده‌ام به هـوایِ دعـای تـو

همسایه‌ها به مجـلس خـتـمت نیامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه‌های تو

خیلی به مجتبایِ تو برخورد فـاطمه!            فـامـیل کـم گـذاشت بـرایِ عـزای تو

جایِ تـمام شهـر خودم گـریه می‌کـنم            از بسکه خالی‌ست در این خانه جای تو

زهرا مرا ببخش که نگـذاشت غربتم            یک خـتـم بـا شکـوه بـگـیرم برای تو

از دستِ گریه‌هایِ تو راحت شد این محل            شِکوه نمی‌کـنـند به من از صدای تو

دیگـر به تـیغ فـتـنۀ کوفه نـیاز نیست            خـونِ مـرا نـوشـته مدیـنه به پـای تو

حس می‌کنم هرشب حضورت را کنارم            وقـتی به روی خـاک تو سـر می‌گـذارم

بگـذار دسـتـت را به روی شـانـه‌ام بـاز            از دست رفـتـه بعـد تو صبـرم، قـرارم!

قرآن که می‌خوانم تو هم می‌خوانی انگار            کوثـر بـخـوان تا رود رود ایـنجا بـبارم

وقـتی نگـاهت از رهـایی حـرف می‌زد            احـسـاس می‌کـردم تـو را دیـگـر نـدارم

یـادت می‌آیـد مـوقـع رفـتـن چه گـفـتی؟            جان عـزیزت روز و شب چشم‌انتـظارم

سر می‌گـذارم روی خـاکـت بـاز امشب            ای کـاش سـر از خـاک دیگـر برنـدارم

پس از سه ماه به او چشمِ کودکان اُفتاد            بـلـنـد شـد بـرود راه، نـاگـهــان اُفـتـاد

پس از سه ماه به سمتِ تنور خود را بُرد            پس از سه ماه چه شد که به فکرِ نان اُفتاد

پس از سه ماه کمی خانه آب و جارو شد            رسـیـد تـا که دَمِ در؛ در آسـتـان اُفـتـاد

چهار کودکِ خوشحال را خودش می‌شُست            اگـر چه در بـدنش دردِ بـی‌امـان اُفتاد

غذا که پخت خودش، فضه سفره را انداخت            دوبـاره لـقـمـۀ او دستِ این و آن اُفتاد

ولی نشد که فقط لقمه‌ای خودش بخورد            چقدر فضه صدا زد که از دهان اُفتاد

میانِ بسـترِ خود رو به قـبـله شد خانم            کشید پرده به رو روی نیمه جان، اُفتاد

همینکه مادرِ پروانه‌ها دو چشمش بست            همیـنکـه نالۀ طـفـلان در آشـیـان اُفتاد

دوید از دلِ مسجد به خانه، سلمان دید            که چـند مرتـبـه آقا نـفـس زنـان اُفـتـاد

جـماعـتی که زنش را زدنـد می‌دیـدند            چقدر روی زمین با سـر آسـمان اُفتاد

غروب از رویِ تل دخترش به پایین رفت            اگـر چه تا دل گـودال از تـوان اُفـتـاد

نگاه کرد نگـاهـش در آن شلـوغی بر            عصا، سنگ، تـبر، دشـنه‌، سنان اُفتاد

گرفت چادرِ او زیرِ پا زمین خورد آه            سـرِ بــرادرِ او دسـتِ شـامـیـان اُفـتـاد

رفتی و خاطره‌ها پنجره را وا کردند            هی نشستند و فقط گریه تماشا کردند

صورتِ مرد در این هیمنه دیدن دارد            گـونـه وقـتی بـشَـوَد آیـنـه دیـدن دارد

گونه‌اش آیـنـه بـنـدان به نـظـر می‌آید            چـقَـدَر عـشق به چـشـمانِ پدر می‌آید

اشک و لبخندِ علی، آه عجب تلفـیـقی            نیست برّنده تر از تیغِ سکوتش تیغی

بوی بدر و اُحُد و خیبر و خندق دارد            ذولفـقاری که اگر دق بکند حقّ دارد

قسمت این بود که من همدمِ بابا باشم            بعد از این مثلِ خـودَت اُمِ ابیهـا باشم

بعد از این داغ که آتش به همه عالم زد            من خودم شانه به موهای خودم خواهم زد

رفـتـی و مـبـدأ غـم را به دلم آوردی            با همه کودکی‌ام خوب بزرگم کردی

میروم در دلِ آتش، به خدا باکی نیست            راستی مادرِ من! چادرِ من خاکی نیست

آتش از داغِ غَمَت سوخته، بی‌تاب شده            از خجالت زده گی خاکِ رَهَت آب شده

آب گـفـتم چـقَـدَر حـرف به ذهـنم آمد            یک کفن باز از این چند کفـن کم آمد

غـم نباید به گـلِ فـاطـمه غـالب بشود            مانـده تا زینبِ تو اُمِ مـصائب بـشـود

داغِ محسن چقَدَر زود زمین گیرت کرد            پیش از آنی که خودت پیر شوی پیرت کرد

جای آن لاله خدا یاس به ما خواهد داد            محسنت رفته و عباس به ما خواهد داد

آه؛ افـتـاده کـنون بـنـد به دسـتانِ پـدر            بعد از این حادثه سوگند به دستانِ پدر

که منم شیرترین دخترِ این خطّه، منم            دخترِ شیرِخدا هستم و خود شیـر زنم

با همه دخـتـری‌ام مـردتر از مـردانم            تا ابـد پـای حـسـین ابن علی می‌مـانم

شهر در سیطرۀ شومِ شبی تاریک است            باید آماده شَوَم روزِ دهم نزدیک است

عرش فرشی زیر پای فاطمه است            در حـریم قـدس جای فاطمه است
خـلـقـت عـالـم بـرای فاطـمه است            عـقـل مـسـت جـلـوۀ زهـرایـی‌اش

پــرتــو انــســیـة الــحــورایـی‌اش

دیـن از این بـانـو دوامــی یـافـتـه            مـذهـب از او احــتـرامـی یـافـتـه
بـا جــهــاد او قــوامــی یــافـــتــه            ذکـر زهـرا جـذب ایـمـان می‌کـند
چـادرش کـافـر مـسـلـمـان می‌کند

گرچه نورش جلوه کرد از هر طرف            فاطمه دُرّ است و حیدر چون صدف
قـبـر مـخـفـی‌اش، دل شـاه نـجـف            سـیـنـۀ حـیـدر که حق مـرآت بود
جــای دفــن مــادر ســادات بــود

نـالـه‌ای تـا عـالــم لاهــوت رفـت            فاطمه چون سایه‌ای مبهوت رفت
روی دوش مرتضی تابوت رفـت            آخـر این رسـم مـسـلـمـانـی نـبـود
حـق زهــرا دفـن پـنـهـانـی نـبـود

مـی‌رود تـابـوتـی امـشـب بی‌صدا            ناله‌ها جاری است بر لب بی‌صدا
ای حـسـیـن آرام، زیـنب بی‌صـدا            زین عزا در دل زبان باید گرفت
آسـتـین را بر دهـان بـایـد گـرفت

کـشتی‌ام بر گـل نشست اسماء بیا            هـسـتی‌ام رفـته ز دست اسماء بیا
وقت غسل فاطمه است اسماء بـیا            بـر تـن خـیـرالـنـسـا آبــی بـریــز
روی نـعـش مـرتـضی آبی بـریـز

آی اسماء، پـیـکـرم آتـش گـرفـت            یــادم آمـد کــوثــرم آتـش گـرفـت
گـیـسـوان هـمـسـرم آتـش گـرفـت            حـال فـهـمـیـدم چـرا در کـج شـده
مجـتـبی با قـنـفـذ از چـه لـج شـده

چشم عرش از داغ صدیقه‌؛ تر است            این صدای سوخته از حیدر است
بـچــه‌هـا وقـت وداع مــادر اسـت            ای یـتــیـمــان غـریـب فــاطــمــه
تـوشـه بـرداریــد از مـادر؛ هـمـه

آه ای پـــروردگـــار مــرتــضــی            مشـکـل افـتـاده بـه کـار مرتـضی
شـد زمــان دفـن یــار مــرتـضـی            مصطـفـی بـازآ نـهـالـت را بگـیر
«بـدر دادی و هـلالت را بگـیر»

صبر حیدر را خودت از او بپرس            زخم بستر را خودت از او بپرس
قـصۀ در را خـودت از او بپـرس            دست من شد بسته، بر دل داغ خورد
ای پـیـمـبـر دخـترت شلاق خورد

ای امــان از ضـربــۀ شــلاق هـا            آتــش افــروخــتـــه در بـــاغ هــا
داغ روی داغ روی داغ هـــــــــا            وای از داغ بـــزرگ کـــــربـــلا
صـورت اطـفـال و گرگ کـربـلا

بر رخ اطـفـال سـیـلی مـی‌خـورَد            هرکه رفت از حال سیلی می‌خورَد
عـمه در گـودال سـیـلی می‌خورَد            نـانـجــیـبـی گــاهـــواره مـی‌بــرَد
بـی‌حـیـایـی گــوشــواره مـی‌بــرَد

فاطمه سرمنزل وحی است، کوثر شاهد است            باء بـسم‌اللهِ قـرآن تا به آخـر شاهد است

فاطمه سوغاتی عرش است، در تندیس سیب            لیلة‌المعـراج، می‌داند؛ پیمبر شاهد است

»اشهد انَّ علیّاً حجة‌ الله» است، نیست؟!            فاطمه آیینۀ مولاست، حیدر شاهد است

شأنش از هر مأذنه گویاست، با شعرِ اذان            نیست بالاتـر از آن؛ الله‌اکبر شاهد است

روضه‌اش اشکِ قلم را ریخت، کاغذ گُر گرفت            داغش آتش زد به جانِ شعر، دفتر شاهد است

لشکرِ هـیزم به دستان آب را آتش زدند            آتش از هرمِ خجالت آب شد؛ در شاهد است

سنگ‌های کوچه بارِ شیشه را انداخـتـند            غنچۀ نشکفته پرپر؛ روزِ محشر شاهد است

گریه‌اش انداخت، مسجد را به هق‌هق عاقبت            شانۀ محراب هم لرزید، منبر شاهد است

بال‌هایش ریخت، در شمعِ مریضی ذوب شد            محو شد خاکسترِ پروانه؛ بستر شاهد است

تا نوشتم کاشکی این روضه‌ها افسانه بود            روضه‌خوان فریاد ‌زد «نه نیست»، مادر شاهد است

آهـسـته اسـبـاب سـفـر را جمع کردی            آثـار آن بی‌بـال و پـر را جـمع کردی

آن دستـمالی که به سر می‌بست بی‌بی            تصویـرِ زردِ دردِ سر را جمع کردی

تا که یـتـیـمـان یـاد مـادر کـم بیـفـتـنـد            جز چادرِ او، بیـشـتر را جـمع کردی

بُردی به ایوان و تکـاندی چادرش را            جا پایِ آن چندین نفـر را جمع کردی

دیوار را شـستی به تنهایی عـلی جان            خاکـسـتر مانـده زِ در را جـمع کردی

با تکـه‌های چـوبِ مانـده از همان در            نان پختی و اسبابِ شر را جمع کردی

کج کرده‌ای یک یک سرِ مسمارها را            از خانه اسـباب خطـر را جمع کردی